Wolfram (Dominik Kowalczyk)

Dawniej członek tria Neurobot, od roku 2000 nagrywa solo. Poza Polską grał koncerty głównie w Niemczech, ale również w Austrii i Francji. Występuje solo oraz w tworzonych ad hoc składach. Grał między innymi z takimi muzykami jak: Thomas Ankersmit, Alexei Borisov, Xavier Charles, Phil Durrant, Facial Index, David Galbraith, Janko Hanushevsky, Martin Koller, Robert Piotrowicz, Ignaz Schick, Andrew Sharpley, Paweł Szamburski, Torben Tilly, Viön & Mem, Patryk Zakrocki. Nagrał 3 płyty z Neurobotem, 6 solowych. Jego utwory pojawiły się na 12 skladankach. W przygotowaniu kilka projektów, w tym m.in. debiutancka płyta zespołu Komora A, którego jest członkiem. Brzmienie Wolframa skłania się ku ambientowi, mieszaniu rozmytych planów dźwiękowych z elementami noise przesuniętymi w tło. Powolnie rozwijające się, z reguły minimalistyczne, kompozycje Wolframa opierają się przede wszystkim na ambiencie i noise. W efekcie połączenia tych stylów powstaje pozornie spokojna, narratywna muzyka, pełna jednak podskórnego napięcia. Ostatni solowy album "Thinking Dust" (Monotype, 2005) zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków muzycznych w Polsce.

Dawniej członek tria Neurobot, od roku 2000 nagrywa solo. Poza Polską grał koncerty głównie w Niemczech, ale również w Austrii i Francji. Występuje solo oraz w tworzonych ad hoc składach. Grał między innymi z takimi muzykami jak: Thomas Ankersmit, Alexei Borisov, Xavier Charles, Phil Durrant, Facial Index, David Galbraith, Janko Hanushevsky, Martin Koller, Robert Piotrowicz, Ignaz Schick, Andrew Sharpley, Paweł Szamburski, Torben Tilly, Viön & Mem, Patryk Zakrocki. Nagrał 3 płyty z Neurobotem, 6 solowych. Jego utwory pojawiły się na 12 skladankach. W przygotowaniu kilka projektów, w tym m.in. debiutancka płyta zespołu Komora A, którego jest członkiem.

Brzmienie Wolframa skłania się ku ambientowi, mieszaniu rozmytych planów dźwiękowych z elementami noise przesuniętymi w tło. Powolnie rozwijające się, z reguły minimalistyczne, kompozycje Wolframa opierają się przede wszystkim na ambiencie i noise. W efekcie połączenia tych stylów powstaje pozornie spokojna, narratywna muzyka, pełna jednak podskórnego napięcia. Ostatni solowy album "Thinking Dust" (Monotype, 2005) zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków muzycznych w Polsce.

Mem (Kamil Antosiewicz)

Gra od 1999 roku. Dawniej członek zespołu EA, solowo nagrywa jako Mem. Improwizator, eksperymentuje z field recordingiem, nieoczywistymi źródłami dźwięku, pracuje także z laptopem. Obecnie opanowuje sprzężenia wykorzystując tylko no imput mixing board. Uczestnik wielu polskich i zagranicznych festiwali, współorganizator festiwalu muzyki elektronicznej i improwizowanej Alt+F4. Nie licząc składanek, wydał ponad 10 płyt w Polsce i za granicą (od Argentyny po Norwegię). Autor opracowań muzycznych do spektakli teatralnych.

Mem i Wolfram znają się od blisko 10 lat. Początki ich współpracy sięgają jeszcze czasów Neurobota i kolektywu zebranego wokół efemerycznej wytwórni Polycephal. Współpracowali ze sobą od wielu lat, po raz pierwszy podczas wspólnych koncertów z Neurobotem w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. Od tego czasu wspólnie koncertowali i spotykali się w studiu. Ich płyta wydana przez warszawską wytwórnię płyta „Koniec” jest edycją materiału nagranego podczas sesji odbytych w latach 2005-2007. Muzycy zderzyli się w pół drogi: podskórny ambient Wolframa skonfrontował się z harshowym, impulsywnym brzmieniem sprzężeń generowanych przez mikser pozbawiony sygnału wejściowego. Choć początkowym celem muzyków nie było wejście w nadświetlną, podczas wyczerpujących sesji przekroczyli ramy estetyk, w których do tej pory się poruszali. Zderzenie okazało się dramatyczne w skutkach. Powstał neurotyczny, pełen napięcia, intensywny materiał, który pod spękaną powierzchnią kryje ziarniste piękno.

Bartek Kujawski (8rolek)

Rocznik 1978. Wydał trzy płyty w mik.musik pod pseudonimem 8rolek. Debiutancka epka z 2001 roku zatytułowana "Ptak Mechaniczny" znalazła się wśród 20 najlepszych płyt roku magazynu Fluid. Drugi album "9gratis" ukazał się w roku 2002 zyskując również wiele pozytywnych recenzji. Trzecia płyta zatytułowana "Umpomat" ukazała się w styczniu 2005. Jest wypadkową między podejściem informatycznym, programowo - programistycznym a muzycznym humanizmem, może wręcz humanitaryzmem.
Najnowsza płyta "Murlull Movies" to pierwsza płyta którą Bartek sygnuje swoim imieniem i nazwiskiem. Jest to z pewnością najbardziej poważna, odważna i dojrzała płyta w jego dyskografii. Jednak żeby się nią cieszyć nadal nie potrzeba niczego poza odrobiną otwartości i wrażliwości.