miejsce: Akademicki Ośrodek Inicjatyw Artystycznych, ul. Zachodnia 54/56

Monodram Małgorzaty Lipczyńskiej, oparty na twórczości Agłai Veteranyi, jest opowieścią o przekraczaniu granic: emocjonalnych, geograficznych, czasowych; o uzależnieniu od ciągłej intensywności, nawet jeśli prowadzi to do destrukcji. Istotnym elementem spektaklu jest stawiane przez aktorkę pytanie: "Co sprawia, że to, co dla większości ludzi jest ekstremum, dla niektórych staje się normą?"

«W jednym z wywiadów Agłaja powiedziała: „Pisanie jest dla mnie formą przekształconej agresji. Gdyby ta agresja we mnie została, zniszczyłaby mnie i rzuciłabym się w końcu na kogoś z nożem.” Pisanie było dla niej także sposobem na oswajanie własnych demonów. Dla mnie takim sposobem jest przede wszystkim teatr. Nadawanie formy zarówno swoim lękom i obsesjom, jak i zachwytom i fascynacjom pomaga stworzyć porządek, w którym łatwiej egzystować.

W jej utworach urzekła mnie ironia, absurd, specyficzne poczucie humoru, a także lapidarność i precyzja formalna w używaniu języka. Z pozornie niepowiązanych ze sobą tekstów wyłania się osobowość zbudowana na kontrastach, gdzie miłość do świata miesza się z głęboką depresją, a dziecięca naiwność z okrutną szczerością. Witalność przenika się z wszechobecnym poczuciem śmierci (swojej lub bliskich), wrażliwość i subtelność z sadomasochistyczną seksualnością, miłość macierzyńska z pedofilią, bezgraniczne oddanie z gwałtem. Mnogość dychotomii i niejednoznaczności ma jedną cechę wspólną – niezależnie od tego, co działo się w jej życiu, Agłaja we wszystko angażowała się całą sobą.

Im bardziej wczytywałam się w jej teksty tym bardziej stawała mi się bliska. Z czasem najważniejsze stało dla mnie znalezienie sposobu na okiełznanie własnej choroby. Jak zachowywać ciągłą czujność, trzymać ją „na krótkiej smyczy”, nie tracąc jednocześnie dystansu do siebie?

Myślę, że Agłaja paradoksalnie – pomimo samobójczej śmierci, wygrała tę walkę, bo jak stwierdził jeden z jej przyjaciół: „Smutny koniec nie może zostać uznany za werdykt nad drogą życiową.”

To tyle.
Musiałyśmy się spotkać.» - M. Lipczyńska

reżyseria: Tomasz Rodowicz, Małgorzata Lipczyńska
konsultacje dramaturgiczne: Hans Timmerman
obsada: Małgorzata Lipczyńska
ruch sceniczny: Małgorzata Lipczyńska
konsultacje choreograficzne: Liat Magnezy
muzyka: Kuba Pałys
światło: Tomasz Krukowski

Wydarzenie zorganizowane w ramach Łódzkich Obchodów Międzynarodowego Dnia Teatru „Dotknij Teatru”.

Szczegółowy program działań organizowanych przez Teatr Chorea podczas Dotknij Teatru 2012 - TUTAJ.